Verdrinkend in Flitsen: De Duistere Getijden van Epilepsie

"Met zware ademhaling, zand tussen hun tenen en gebruinde huid door de genadeloze Spaanse zon, keerden ze terug naar de wit gestucte villa in volledige Ibiza-stijl, met een adembenemend uitzicht over de heuvels en de kust. De zes vrouwen verlangden naar de ligstoelen bij het zwembad, snakkend naar een moment van ontspanning. Ze slenterden de trappen op langs de villa, klaar om het zeezout van zich af te spoelen en na hun dorst gelest te hebben met een fles water, neer te ploffen bij het zwembad met een glas wijn. Ongedwongen en vol enthousiasme zochten ze naar de zevende vrouw, die had besloten in alle rust thuis te blijven. "Ze zal vast al bij het zwembad liggen," dachten ze hoopvol. Terwijl ze de muziek hoorden en het zwembad en de ligstoelen met parasols zagen, verscheen er een glimlach op hun gezicht. De luchtbedden wiegden traag heen en weer op de wind in het zwembad, maar iets anders trok hun blik onder het water en dat deels werd bedekt door de luchtbedden. Iets dat ze in eerste instantie niet konden plaatsen. Plotseling realiseerden ze zich wat het was. Hun hart begon wild te bonzen, hun ogen werden groot, en hun gezichten verbleekten. Een oorverdovende schreeuw doorbrak het gezang van de vogels. Daar, onder water, dreef de zevende vrouw met haar gezicht naar beneden. Levenloos."

"Een oorverdovende schreeuw doorbrak het gezang van de vogels. Daar, onder water, dreef de zevende vrouw met haar gezicht naar beneden. Levenloos."

Bijna tien jaar lang had ik geen epileptische aanval gehad. Toch was de angst en onzekerheid nog net zo intens als destijds. Op mijn zeventiende had ik tijdens een vakantie met vriendinnen in Spanje mijn eerste kennismaking met epilepsie gehad. Op de dag van aankomst, na een lange busreis, kreeg ik mijn eerste epileptische aanval en belandde ik in het ziekenhuis, waar ik allerlei tests en scans onderging, uitgevoerd door artsen die ik niet verstond. Eenmaal terug in Nederland begon ik aan het medische traject en werd epilepsie vastgesteld. In de vijf daaropvolgende jaren werd epilepsie een terugkerend thema, met meerdere aanvallen, verschillende medicijnen en talloze belemmeringen.

Totdat ik op mijn tweeëntwintigste, na gecontroleerd te hebben geprobeerd een aanval op te wekken, te horen kreeg dat ik er overheen gegroeid was. "Een opluchting!" dacht iedereen om me heen, maar in mijn hoofd was het nooit helemaal verdwenen. De angst. De onzekerheid. Altijd op mijn hoede zijn. Niet weten wanneer een aanval zou komen. Of het überhaupt wel zou komen. Ik vertrouwde mijn eigen lichaam niet meer.

Tot op de dag waarop ik in mijn eentje in het zwembad van een Spaanse villa lag. Het zonnige weer, het koele water en de rust om me heen hadden me een moment van ontspanning gegeven. Maar ondanks mijn pogingen om ervan te genieten, was er altijd die onzichtbare dreiging in mijn achterhoofd. Elke rimpeling in het water, elke sensatie in mijn lichaam zorgde voor een opwelling van angst.

Die ochtend werden we, zeven vrouwen in totaal, één voor één wakker in een oase van rust en verzamelden we ons bij de buitenkeuken. Een blik op het overdekte hoekje in de tuin, waar een grote witte stenen eettafel stond met de kussens wat rommelig op de ingebouwde wit gestucte bank, de stoelen niet netjes aangeschoven en de lege wijnflessen op het aanrecht, bracht ons warme herinneringen aan de gezelligheid van de vorige avond. "Oh ja, we moeten de barbecue nog schoonmaken," dachten we, terwijl we weer met beide benen op de grond werden gezet. Eerst maar even wakker worden met een kop thee, dachten we terwijl we plaatsnamen en liever onze focus op het zwembad op de achtergrond vestigden dan de barbecue op de voorgrond.

Na drie jaar sparen en een pandemie was een vijfdaagse reis naar de Spaanse kust een waar genot. We omarmden deze tijd voor onszelf met volle teugen. Even niets moeten en geen verplichtingen voelen van het gezinsleven. We waren allemaal met hetzelfde doel gekomen: opladen. Maar deze dag was anders. We wilden iets ondernemen. "Ik zag gisteren tijdens een wandeling langs de kust een verhuurtentje staan voor suppen en kajakken. Is dat een idee?" stelde een van mijn vriendinnen voor. "Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat er nog meer te ontdekken valt als we de andere kant op langs de kust lopen. Volgens mij gaat het wandelpad nog verder," reageerde een ander. Geen van beide opties sprak me echt aan, en ik voelde me mentaal uitgeput. De twijfel sloeg toe. Moest ik meegaan of voor mezelf kiezen? 'Ik blijf wel hier. Ik ben wel toe aan even alleen zijn.', zei ik, ondanks de sociale druk die ik voelde. "Weet je het zeker? Vind je dat niet erg?" vroeg een vriendin. Ik reageerde zelfverzekerd: 'Nee hoor, absoluut niet. Ik kan heerlijk vertoeven in mijn eentje. Muziekje op, biertje erbij. Dat komt wel goed hoor', wat ook zeker niet gelogen was en dat wisten ze. En zo geschiedde het, groepjes vormden zich en aan het einde van de ochtend gingen ze eropuit.

Gekleed in sportkleding, bestaande uit een kort broekje en een tanktop - het enige draagbare in deze temperaturen - met een bikini eronder, stonden mijn vriendinnen klaar om te vertrekken. Hun huid glansde van de zonnebrandcrème, en hun haar was opgestoken in hoge staarten of knotjes, terwijl ze flesjes water in hun handen hielden. Ze namen afscheid van me. "Ben je echt zeker dat je niet meegaat?" vroegen ze nog een laatste keer. "Nee, thanks. Ik bewaak het fort wel. Veel plezier! Tot straks," antwoordde ik. 'Oke, geniet ervan.' zeiden ze met aansluitend een vrouwelijke en vrolijke 'Dooeeii!'. 'Haha, later!', zei ik nuchter terug.

Zodra ze weg waren, voelde ik een serene rust door mijn lichaam stromen. Afgezien van het gezang van de vogels en wat vage geluiden in de verte, was het stil. Ik nam plaats op een van de ligstoelen bij het zwembad, waar ik aan de rand ging zitten en dit moment in me opnam. Ik sloot mijn ogen en liet mijn hoofd achterover hangen, terwijl de zon heerlijk op mijn gezicht scheen. "Oh shit, ik moet me nog insmeren," schoot er plotseling door mijn hoofd en doorbrak daarmee de rust.

Gewapend met mijn JBL-box, een flesje water en een boek keerde ik terug naar mijn plek bij het zwembad. Ik had mezelf vastberaden voorgenomen om dit boek tijdens deze vakantie te lezen, maar tot nu toe was ik niet verder gekomen dan de eerste acht pagina's. Ik zat te veel te kletsen en werd te veel afgeleid door de gesprekken om me heen, die ik eigenlijk best interessant vond en waaraan ik graag wilde deelnemen. Ik creëerde een nestje van kussens en een handdoek op een van de ligstoelen, ik schoof een paar keer mijn billen en rug heen en weer om me in te nestelen. Zo, ik lig. Ik besloot eerst mijn playlist aan te zetten. Natuurlijk met zomerse muziek, en al snel klonk er reggae uit het kleine boxje. Ik ging even liggen met mijn ogen dicht. "De dames zijn waarschijnlijk al bij het verhuurtentje. Had ik toch niet mee moeten gaan?" schoot er twijfelend door mijn hoofd. Ik opende mijn ogen om die gedachte te stoppen. Nee, ik zou van dit moment genieten. Ik pakte mijn boek en sloeg het open bij een provisorische boekenlegger in de vorm van een kassabonnetje.

Na een paar pagina's gelezen te hebben, voelde ik een zweetdruppel over mijn buik glijden, die eindigde in mijn navel. "Verdomme, wat is het bloedheet!" verzuchtte ik. Ik verlangde naar verkoeling, en het luchtbed in het zwembad leek al meerdere keren naar me te knipogen. Dus besloot ik me te verplaatsen. Dan kon ik mezelf af en toe nat spetteren. Ik liet mezelf via de rand in het zwembad zakken. Een tinteling verspreidde zich van mijn voeten naar mijn hoofd. Ik kon mijn mond niet dicht houden. "Ah, wat is het koud!" riep ik uit, maar al snel verdween de tinteling en keerde de rust weer terug, met een kleine glimlach op mijn gezicht. "Oké, nu nog op het luchtbed zien te komen..." Na wat gestruggle had ik eindelijk mijn balans gevonden. Als een roeiboot bewoog ik me naar mijn spullen die ik aan de rand van het zwembad had gelegd. Nee, ik ga niet lezen. Dat is zo onhandig en dan zal je net zien dat ik het boek laat vallen. Gewoon liggen, ogen dicht en genieten van de muziek en de rust. Ik gaf mezelf een zetje tegen de rand en dreef rustig heen en weer in het zwembad. "Hoe laat zouden ze terugkomen? Misschien kan ik die kant op gaan lopen als ik er genoeg van heb," dwaalden mijn gedachten af. Ik was benieuwd hoe het met ze ging. Vast erg gezellig. "Misschien had ik toch maar beter met ze mee kunnen gaan." Opnieuw opende ik mijn ogen om die gedachte te stoppen. Ik zag de prachtige paarse bloemen aan de muur, van die Bougainvillea plant waarvan ik nooit weet hoe ik het moet uitspreken. Het was een mooi contrast met de strakblauwe lucht. Wat een genot om hier in Spanje te zijn, in deze fantastische villa. Een gevoel van geluk en dankbaarheid spoelde over mij heen.

De gedachten begonnen zich in mijn hoofd op te stapelen. Wat als ik hier een aanval krijg? Wat als ik verdrink? Zouden ze op tijd merken dat er iets mis is?

Ik sloot mijn ogen opnieuw en dreef wat heen en weer, maar toen drong een verontrustende gedachte mijn hoofd binnen. Mijn hartslag versnelde, mijn adem stokte en mijn tong drukte zich tegen mijn verhemelte. Ik zag een scène voor me, waarin de dames terugkwamen en mijn levenloze lichaam in het water zagen drijven. Ik had een epileptische aanval gekregen. Paniek vulde mijn lichaam. De gedachten begonnen zich in mijn hoofd op te stapelen. Wat als ik hier een aanval krijg? Wat als ik verdrink? Zouden ze op tijd merken dat er iets mis is? "Verdomme, Rox! Doe normaal! Je bent er overheen gegroeid. Dat gaat echt niet gebeuren," probeerde ik mezelf gerust te stellen, maar de gedachten bleven knagen. Ik hoorde de stem van de neuroloog weer, die zei dat ik niet alleen in bad mocht omdat ik zou kunnen verdrinken als ik een epileptische aanval kreeg. Plotseling voelde ik me erg kwetsbaar en angstig. Machteloosheid en onzekerheid namen bezit van me. Moest ik toegeven aan de angst of doen alsof alles normaal was? Kon ik überhaupt doen alsof er niets aan de hand was? Kon ik deze angst overwinnen? Was mijn gedachte realistisch? En als het wel zou gebeuren, wie zou dan mijn man en kind bellen? Of mijn ouders? En oh nee, wie belt mijn broer? Een stortvloed aan gedachten overspoelde me. Mijn keel voelde strak aan en met enigszins waterige ogen peddelde ik terug naar de rand. Ik gaf toe aan mijn angst en besloot uit het zwembad te stappen. Terwijl ik me afdroogde en mijn spullen bij elkaar raapte, voelde ik me verslagen. Wat als mijn angst werkelijkheid zou worden?

Het duurde niet lang voordat ik de geluiden van vrolijke stemmen hoorde naderen. Ergens halverwege de middag kwamen de vrouwen terug bij de villa. Ze waren vol energie en enthousiasme, nog naschaterend van hun avonturen. Ze vroegen me hoe mijn tijd alleen was geweest en ik forceerde een glimlach op mijn gezicht. "Oh, het was heerlijk, hier in mijn eentje," zei ik met een geforceerde opgewektheid. "Ik heb wat gelezen, wat muziek geluisterd en gewoon ontspannen. Het was heerlijk om even tot rust te komen." De vrouwen keken me glimlachend aan en begonnen hun verhalen te delen. Ik luisterde aandachtig terwijl ze spraken over de mooie plekken die ze hadden bezocht en de grappige situaties waarin ze terecht waren gekomen. Ik kon mezelf niet helpen om een gevoel van spijt te voelen. Had ik toch maar meegegaan en deel uitgemaakt van deze avonturen. Maar ik hield mijn masker van tevredenheid op, bang om te laten zien hoe kwetsbaar ik me werkelijk voelde, en glimlachte terwijl ik naar hun verhalen luisterde. Ik wilde niet laten merken dat mijn angst mijn tijd alleen in de villa verpest had. Diep vanbinnen voelde ik een knagend gevoel van gemiste kansen, maar ik deed mijn best om het te negeren.

Terwijl de middag vorderde en we samen genoten van een heerlijke maaltijd, voelde ik een mengeling van opluchting en teleurstelling. Ik had me laten leiden door mijn angst en daardoor mijn middag verpest maar ook een ervaring gemist die ik nooit meer zou kunnen inhalen. Maar ik besloot mezelf voor te houden dat het allemaal wel goed was zo. Terwijl de avond viel en we met zijn allen aan de buiten eettafel zaten, kon ik niet anders dan me afvragen hoe het zou zijn geweest als ik mijn angst had overwonnen.

Ik deed alsof ik het heerlijk had gehad in mijn eentje, maar diep vanbinnen voelde ik de spijt van mijn keuze. Het was een harde les, maar ik beloofde mezelf dat ik de volgende keer niet meer zou toegeven aan mijn angst.